Kategorie
Kanada

Emigracja do Kanady – Prosta droga

Emigracja do Kanady jest procesem złożonym i warto poznać ten kraj zanim porwiemy się na takie wyzwanie, myślę jednak, że warto. Im szybciej zaczniemy o tym mysleć i działać, tym łatwiej będzie uzyskać odpowiednie doświadczenie i dokumenty.

W tym artykule postaram się w sposób łatwy i dostępny opisać ścieżkę, którą – zgodnie z moim doświadczeniem – najlepiej pójść aby ułatwić sobie proces emigracji do Kanady. Otóż wszystko zależy od wielu czynników – indywidualnych, wieku, naszych zdolności i doświadczeń, a także miejsca, do którego chcemy wyemigrować.
W pierwszej kolejności zwracam uwagę na fakt, że osoby posiadające potrzebne w Kanadzie umiejętności jak np. informatycy, lekarze, pielęgniarki – mają bardzo ułatwiony dostęp do tego kraju. Mówi się o wielu zawodach w aspekcie zapotrzebowania w Kanadzie, jednakże w przypadku tylko kilku zawodów faktycznie możemy mówić o ułatwieniach w otrzymaniu pobytu stałego (PR – permanent resident) czy (WP – work permit). Proces otrzymania „pobytu stałego” w Kanadzie można rozpocząć na wielu jego etapach, jednak aby dokonać tego poprawnie i nie stresować się niepotrzebnie, warto ułatwić sobie tą jakże ciekawą podróż.

Kanada – nie przypadkiem – przygotowała różnego rodzaju programy rządowe, a także federalne. Korzystając z tego co ten kraj nam oferuje, będziemy nabywać kanadyjskie doświadczenie zawodowe, uczyć się języka, poznawać potencjalnych pracodawców, i przede wszystkim odnajdziemy się w innym systemie pod dosłownie każdym względem. A to się liczy, kiedy zbieramy punkty w programie Express Entry, który pozwoli otrzymać nam permanent resident card.

Jak zdobyć doświadczenie zawodowe w Kanadzie?
Istotne jest to, że im jesteśmy młodsi, tym łatwiej nam będzie wyemigrować do Kanady, otrzymamy też więcej punktów! Granicą wieku jest 35 lat. Poniżej tej granicy dostaniemy więcej punktów, a już przekraczając 35 lat – punkty idą w dół. Optymalnie aby najlepiej wypaść w punktacji, warto zacząć mniej więcej w przedziale 20-29 lat. Mówimy tutaj o uzyskaniu możliwie jak największej ilości punktów. Zwyczajnie, przekraczając granicę wieku tracimy punkty, których już nie odzyskamy. Nie jest to tak istotne, przy czym zwracam uwagę, że im ktoś jest starszy, tym trudniej będzie znaleźć zadowalającą posadę w nowym kraju. Nie trzeba uzyskiwać maksymalnej liczby punktów /1200pkt/ gdyż zgodnie z danymi z 1 marca 2023 kandydat, który został zaproszony do wzięcia udziału w programie uzyskał 748 punktów (Express Entry rounds of invitations – CRS score of lowest-ranked candidate invited). Próg który należy przekroczyć jest elastyczny i oscyluje w okolicy 650 punktów, dane te zmieniają się kilka razy rocznie. Wniosek jest taki, że nawet jeśli przekroczymy granicę wieku, cały czas możemy „nadgonić” punktację innymi zdolnościami. Na czym należy się skupić opiszę poniżej – teraz zaznaczę, że jeśli wybiorą Państwo opisywaną przeze mnie drogę, najprawdopodobniej cały proces odbędzie się bez stresu i dostaniesz się za pierwszym razem.

Programy IEC – International Experience Canada – a są aż trzy do wyboru, pomogą nam zdobyć potrzebne doświadczenie na kanadyjskim rynku, a także nauczyć się języka. Rozróżniamy trzy programy – Working Holiday (najbardziej popularny), Young Professionals oraz International Co-op (Internship) – International Experience Canada: About the process. Tylko jeden program nie wymaga oferty pracy od kanadyjskiego pracodawcy stąd też jest najbardziej popularny i zupełnie wystarczający aby podbić liczbę punktów w przyszłości – mowa o work and travel program. Zasadniczo, jeśli komuś zależy na emigracji, raczej nie będzie się skupiać na więcej niż jednym programie. Natomiast, nadgorliwi mogą korzystając z trzech programów spędzić w Kanadzie nawet 3 lata i zdobyć spore doświadczenie.
Warunki otrzymania zaproszenia w programie W&T opisane pod linkiem wskazanym powyżej. Nie są to skomplikowane procesy, aczkolwiek wymagają zaangazowania czasu i pieniędzy. W mojej ocenie, na podstawie doświadczeń Klientów, zebranie potrzebnej dokumentacji nie stanowi problemu. Gorzej już jest ze zgromadzeniem środków, które są często ale nie zawsze, warunkiem koniecznym do uzyskania zaproszenia. Kanadyjscy urzędnicy wymagają od nas abyśmy posiadali środki na utrzymanie przez pierwszy okres do znalezienia pracy – 2500 dolarów kanadysjkich oraz posiadanie ubezpieczenia na cały okres pobytu od wielu ryzyk, które w skali roku kosztują w przedziale 2000 do 3500 zł. Reasumując zatem, zakup biletów w dwie strony, ubezpieczenia i posiadanie środków na utrzymanie, a także koszty związane z pozyskaniem dokumentów, wykonanie odcisków palców ale też nie zawsze – kształtuje wydatek rzędu 15 tys zł na początek. W tym miejscu zwracam uwagę, że biometrię w Polsce można pobrać wyłącznie w Warszawie i kosztuje to dodatkowo 85 dolarów kanadyjskich. Uczulam również, że jeśli we wniosku o pozwolenie na pracę w programie W&H wskażą Państwo, iż zamierzacie pracować w placówkach medycznych, pomocowych, opiekuńczych itd – Urzędnik skieruje aplikanta dodatkowo na badania medyczne (o ile dobrze pamiętam) placówki znajdują się w Krakowie i Warszawie. Koszt badania na przykładzie Warszawy, wynosi 550 zł + 160 zł za zdjęcie RTG jeśli będzie potrzebne. Zważywszy na fakt, że aplikujemy o otrzymanie otwartego pozwolenia na pracę w programie W&T (open work permit) – odradzam Klientom deklarowania pracy w/w zawodach. W Kanadzie zawsze możemy wykonać potrzebne badania i przeważnie nie są potrzebne kiedy już tam jesteśmy nawet jeśli podejmiemy pracę jako opiekun osób starszych czy na podobnym stanowisku. Ponadto, nie można wykonać standardowych badań. Formularz medyczny jest indywidualnie przygotowywany przez urzędnika i w efekcie stracimy mniej więcej dwa do trzech tygodni i dodatkowe środki.

Po otrzymaniu zaproszenia o nazwie letter of introduction, nie jest to równoznaczne z otrzymaniem pozwolenia na pracę. Oznacza to jedynie, że spełnilismy warunki i Rząd Kanady zaprasza nas do swojego kraju. Ostateczną decyzję zawsze podejmuje urzędnik imigracyjny na lotnisku! Od razu uspokajam. Jeśli ktoś otrzymał zaproszenie i przekaże je urzędnikowi, wszystko idzie gładko! Jest to rządowy program wymiany młodych osób i aplikanci pozostają pod swoistą ochroną całego procesu. Urzędnik najpewniej zada kilka pytań, zachęci do rozmowy ale bez większego nacisku, po czym wydrukuje WP – open work permit i życzy nam miłego pobytu w Kanadzie – tyle. Koniecznie należy wcześniej znaleźć zakwaterowanie i transport z lotniska – w przeciwnym razie 2500 dolarów kanadyjskich nie starczy na długo 🙂
Nawet w obecnych, dość ciężkich czasach, pracy w Kanadzie jest sporo. Naszym celem jest nauka języka oraz zdobycie doświadczenia zawodowego w Kanadzie. Warto na sam początek zatrudnić się w sklepie ale anglojęzycznym! Chcąc nauczyć się języka skaczemy na głęboką wodę wsród Kanadyjczyków. Praca w Polskim sklepie odpada. W większości sklepów kogoś potrzebują do obsługi i zważywszy na bardzo swobodne i towarzyskie podejście Kanadyjczyków, szybko można nauczyć się języka – w zależności od indywidualnych umiejętności. Napiszę nawet, że w Kanadzie ciężko nie nauczyć się języka. Z własnego doświadczenie napiszę, że mając 19 lat uczyłem się języka nawet w drodze do pracy. Kanadyjczycy są mili i otwarci (są oczywiście granice) ale nawet teraz wychodząc z żoną i trójką dzieci na spacer po kanadyjskich parkach, zawsze napotka się kogoś kto zachęci do rozmowy – coś co rzadko zdarza się w Polsce.

Po przepracowaniu kilku miesięcy i obyciu się z „nowym systemem”, zalecam znaleźć pracę bliżej naszego zawodu lub zawodu, który chcielibyśmy w przyszłości wykonywać. Gdy przepracujemy już 10 miesięcy – warto, aczkolwiek nie jest to konieczne, złożyć wniosek o przedłużenie pozwolenia na pracę w programie – tym razem – wybierając inny rodzaj programu np. staż lub pracę w swoim zawodzie jako młody specjalista (konieczne są już oferty pracy). Przed końcem pozwolenia warto zadbać o ofertę pracy w konkretnym zawodzie.

Co dalej?
Posiadając ofertę pracy od pracodawcy (w zależności od kilku czynników), możemy dalej uczestniczyć w programie IEC, wnioskować o pozwolenie na pracę u konkretnego pracodawcy (specific work permit) lub jeśli czujemy się na siłach możemy przystąpić do programu Express Entry i starać się o „pobyt stały” i tak zwaną kartę rezydenta. Istnieje też możliwość złożenia wniosku o status wizytora, co da nam dodatkowe 6 miesięcy legalnego pobytu w Kanadzie – należy jednak pamiętać, że bez prawa do pracy! Zakładamy również, że jako wizytor mamy się gdzie zatrzymać i posiadamy środki potrzebne na utrzymanie. Istotne jest aby przez cały pobyt posiadać legalny status czy to jako pracownik czy turysta „wizytor”. Przed końcem terminu zawsze należy albo opuścić Kanadę albo wnioskować o zmianę/przedłużenie statusu. Warunkiem złożenia jakiegokolwiek wnoisku z terytorium Kanady jest posiadanie legalnego obowiązującego statusu. Osoby pozostajace na terytorium Kanady nielegalnie proszą się o problemy i może to skończyć się deportacją.

Warto pamiętać!
Jeśli zdecydujemy się wziąć udział w programie Express Entry, stanowić to będzie podstawę do złożenia wniosku o otwarte pozwolenie na czas oczekiwania na decyzję w programie Express Entry – jest to swoiste udogodnienie aby móc swobodnie aplikować z terytorium Kanady, bez konieczności powrotu do Polski. Ponadto jeśli w trakcie aktywnej aplikacji w/w programie, będziecie Państwo legalnie pracować w Kanadzie i to w dodatku w swoim zawodzie, będzie to ogromna zaleta.

Program Express Entry
To już temat na osobny artykuł, aczkolwiek postaram się możliwie krótko opisać co jest istotne, a co mniej.
W tym programie wnioskujemy o przyznanie statusu rezydenta i otrzymanie karty rezydenta. Rzecz która wręcz dystansuje pozostałych aplikantów i daje nam na start 600 na 1200 możliwych punktów jest nominacja w programie federalnym. Poszczególne prowincje organizują programy według aktualnego zapotrzebowania na konkretnych pracowników z konkretnych branż gospodarki. W większości przypadków aby wziąć udział w programie federalnym, należy posiadać conajmniej 6 miesięczne doświadczenie na oczekiwanym stanowisku w prowincji, która organizuje program oraz posiadać ofertę pracy na konkretne stanowisko od pracodawcy z danej prowincji. Jeśli uda nam się trafić zawodem w potrzeby prowincji, w której pracujemy – powinniśmy starać się o nominację w programie. Nominacja taka, jak wspomniałem powyżej, daje nam 600 punktów w programie Express Entry. Nie jest jednak łatwo i jeśli nie uda się nam dostać do programu federalnego, pozostaje uzbierać odpowiednią liczbę punktów. Dokonanie tego również nie należy do łatwych. Koniecznie należy uzyskać jak najlepsze wyniki z testów językowych, ewaluować swoje wykształcenie i uzyskać ofertę pracy w Kanadzie, a także wykazać zdobyte kanadyjskie doświadczenie zawodowe oraz te spoza Kanady.
Dalszy ciąg artykułu wkrótce.

Autor: Michał Patelczyk, prawnik Kancelarii PEVNE Law Firm

Jeśli macie Państwo jakiekolwiek pytania, zapraszam do współpracy.

Kategorie
Kanada

Open Work Permit w Kanadzie – dla rodzin łatwiej


Od 30 stycznia 2023 Rząd Kanady wprowadził ułatwienia procedur dla osób ubiegających się o pozwolenie na pracę w Kanadzie, których członek rodziny lub partner posiada ważne pozwolenie i pracuje w Kanadzie.

Jak to działa? Zasadniczo, za każdym razem gdy chcieliśmy dołączyć do członka naszej najbliższej rodziny, posiadającego uprawnienia do pracy w Kanadzie, musielismy składać osobną aplikację. Nadal konieczna jest aplikacja – jednak – od 30 stycznia 2023, ze względu spore braki pracowników róznych szczebli gospodarki, Rząd Kanady wprowadził specjalny tryb składania wniosków w pewien sposób faworyzując członków rodzin osób, które już przebywają i pracują legalnie w Kanadzie. Przede wszystkim, nie ma znaczenia jakiego rodzaju pozwolenia o pracę posiada członek rodziny. Może to być zwykłe pozwolenie o pracę dla konkrenego pracodawcy (Employer-specific work permit) lub otwarte pozwolenie w oparciu o Rządowy program Kanady EIC (International Experience Canada). Idąc dalej, aplikować można nawet w wypadku, kiedy członek rodziny złożył lub nawet zamierza złożyć aplikację o stałą rezydencję w Kanadzie – po przez program imigracji ekonomicznej (economic immigration program).

Niewątpliwie, w przypadku emigracji do Kanady często napotykanym problemem jest oferta pracy. A jeśli nawet uda nam się ją zdobyć, to pojawia się problem kolejny, możliwie nawet większy. LMIA (Labour Market Impact Assessment), bo tak nazywa się proces, w którym Rząd Kanady zweryfikuje (a jest to kosztowne, czasochłonne i trudne), czy przypadkiem w Kanadzie nie znajduje się osoba, która mogłaby zająć stanowisko na które próbujesz się dostać – mówiąc w wielkim skrócie. Aktualny tryb rozpoznawania wniosku pomija ten proces. Aplikujemy o tzw. „open work permit”, zatem możemy pracować gdzie chcemy i dla kogo chcemy. Są jednak pewne ale niedość skomplikowane zasady i pewne wyjątki.

Kanada podzieliła aplikantów na trzy kategorie – wysoko wyspecjalizowani pracownicy, nisko wyspecjalizowani pracownicy oraz aplikanci na pobyt stały emigracji ekonomicznej. My skupimy się na dwóch pierwszych kategoriach gdyż to o nie najczęściej powstają pytania, i zasadniczo dzielą je tylko dwie różnice. Mianowicie zasadniczą różnicą jest rodzaj wykonywanej pracy przez głownego aplikanta (członka rodziny, który już przebywa w Kanadzie i legalnie pracuje) oraz wyjątkiem w przypadku drugiej kategorii (aplikantów nieskowyspecjalizowanych), który wyłącza możliwość aplikacji dla najbliższej rodziny jeśli główny aplikant wykonuje niskopłatną pracę sezonową lub na roli zgodnie z klasyfikacją TEER 4 lub 5 (o tym szerzej opiszę w innym artykule).

Kanada determinuje 4 warunki dla głównego aplikanta (członka rodziny, który już przebywa w Kanadzie i legalnie pracuje) oraz dla osoby, która zamierza dołączyć do swojej rodziny w Kanadzie.

Główny aplikant musi:
– posiadać prawo do pracy tymczasowej w kanadzie (np. work permit) lub być zwolnionym z konieczności posiadania pozwolenia na pracę w szczególnych przypadkach;
– pozwolenie na pracę głównego aplikanta musi być ważne jeszcze przez conajmniej 6 miesięcy, w momencie, kiedy członek jego najbliższej rodziny złoży swoją aplikację o otwarte pozwolenie na pracę (open work permit);
– główny aplikant musi być zatrudniony w Kanadzie na stanowisku obejmującym kategorie bazy TEER dla wysokowyspecjalizowanych pracowników kategorie TEER od 0 do 3 oraz dla nieskowyspecjalizowanych pracowników kategorie TEER od 4 do 5 (z pewnymi wyjątkami wskazanymi wyżej);
– główny aplikant aktualnie przebywa w Kanadzie lub zamierza przebywać w Kanadzie w trakcie wykonywania pracy dla kanadyjskiego pracodawcy;

Członek rodziny głównego aplikanta musi:
– spełniać ogólne warunki wjazdu, pobytu, otrzymania pozwolenia na pracę w Kanadzie, tj. obywatelstwo Polskie, niekaralność, ważny paszport biometryczny itd… (link);
– złożyć aplikację po 30 stycznia 2023;
– być w bezpośredniej relacji z głównym aplikantem tj. mąż, żona, syn, córka, partner, partnerka;
– posiadać ważny status wizytora (visitor status) jeśli aktualnie przebywa w Kanadzie lub złożyć aplikację o przedłużenie statusu wizytora przed końcem terminu zanim złoży aplikację o pozwolenie na pracę – w przypadku aplikacji on-line z terytorium Polski jest to nieistotne;

Wymagane dodatkowe dokumenty (poza podstawowym pakietem dokumentów potrzebnych do aplikacji o pozwolenie na pracę w Kanadzie)
– akt małżeństwa lub oświadczenie o pozostawaniu w związku cywilnym/konkubenckim, a w przypadku dzieci akt urodzenia lub dokumenty adopcyjne;
– kopia pozwolenia na pracę głównego aplikanta wraz z terminem ważności lub kopię ewidencji wizytora wskazującą na fakt, że posiada prawo do pracy bez pozwolenia i może wykonywać pracę na terenie Kanady przez kolejne 6 miesięcy;
– kopię umowy w przypadku głównego aplikanta pracującego dla konkretnego pracodawcy (specific work permit) lub list od pracodawcy albo umowę o pracę głownego aplikanta w przypadku gdy pracuje on w oparciu o otwarte pozwolenie na pracę (open work permit);

Kanada zaleca aby aplikować przez internet z terytorium swojego kraju, pomoże to uniknąć problemów w przypadku odmowy wydania pozwolenia, a takie sytuacje mają miejsce. Zasadniczo jednak istnieje parę możliwości aby złożyć aplikację czy jak kto woli wniosek o pozwolenie na pracę.

Istotne kwestie które należy wziąć pod rozwagę
Ze względu na zindywidualizowany charakter aplikacji dla członka rodziny, Rząd Kanady informuje, że tego typu aplikacja nie może zostać złożona ustnie po przylocie do Kanady w tzw. „port of entry”. W przypadku większości aplikacji taka możliwość istnieje i jeśli jesteśmy odpowiednio merytorycznie przygotowani oraz posiadamy odpowiednią dokumentację aby przekonać urzędnika imigracyjnego, to droga wolna. Po przylocie, możemy poprosić o pozwolenie na pracę bezpośrednio urzędnika w okienku. Nie polecam tej metody co nie oznacza, że nie można z niej skorzystać w większości przypadków. Opisywany w tym artykule proces aplikacji o pozwolenie na pracę dla członka rodziny w tym własnie zakresie jest ograniczony. Osobiście uważam, że ograniczenie to powstało ze względu na ostrożność. Nie każdy urzędnik imigracyjny będzie należycie przygotowany i doinformowany – co może skutkować odmową wpuszczenia do Kanady. Urzędnicy zapewne znają na bieżąco wszystkie standardowe procedury, jednak w przypadku tymczasowych niestandardowych procedur może powstać problem. Wielokrtonie osobiście testowałem elastyczność urzędników imigracyjnych na kanadyjskiej granicy i można „przepchnąć” wiele nietypowych sytuacji jeśli ma się czyste intencje i jest się przygotowanym.

Aplikację można złożyć on-line lub na papierze, w Polsce lub w Kanadzie, należy jednak pamiętać, że ma to wpływ na długość samego procesu. Czas rozpoznawania konkretnych aplikacji zmienia się na bieżąco i można go sprawdzić na stronie (link). Najbezpieczniej i teoretycznie najszybciej aplikację złożyć on-line z Polski. W przypadku gdy dostarczymy wszystkie wymagane dokumenty bezzwłocznie, czas rozpoznania naszej aplikacji powinien wynieść w przybliżeniu 4 tygodnie. Inaczej sytuacja wygląda gdy aplikujemy on-line przebywając w Kanadzie ponieważ czas rozpoznania aplikacji wydłuża się do 150 dni, a w przypadku aplikacji papierowej do 50 dni. Zaznaczam również, że są to terminy czysto teoretyczne i zazwyczaj ten proces trwa znacznie, znacznie dłużej.

W całym procesie wymaganych jest mnóstwo dokumentów. Warto przygotować się wcześniej i pamiętać, że jeśli przez ostatnie 10 lat, przebywaliśmy w innym kraju dłużej niż 6 miesięcy, najpewniej urzędnicy poproszą o zaświadczenie o niekaralności z tego właśnie kraju. Należy też wziąć pod uwagę, że w zależności na jakiego urzędnika trafimy, może on akceptować kopię Polskiego zaświadczenia o niekaralności bez pieczęci (uzyskane w formie elektronicznej) lub może też uznać, że nie jest to dokument oficjalny – co wydłuży nam proces o kolejne tygodnie, a może nawet skończyć się odmową wydania pozwolenia.

O ile członek rodziny głównego aplikanta może aplikować będąc w Kanadzie, to należy unikać wspólnej podróży do Kanady. Jednym z warunków otrzymania otwartego pozwolenia na pracę dla członka rodziny jest fakt, że główny aplikant przebywa i pracuje w Kanadzie lub zamierza przebywać w Kanadzie kiedy będzie wykonywać pracę dla kanadyjskiego pracodawcy. Z kolei warunkiem dla członka rodziny jest to, że musi w swojej aplikacji załączyć kopię pozwolenia na pracę głównego aplikatna wraz z datą ważności pozwolenia. Niestety ale pozwolenie na pracę dla głównego aplikanta zostanie wydane dopiero na lotnisku lub w placówce imigracyjnej w Kanadzie i w momencie jego otrzymania poznamy datę ważności. Oznacza to tyle, że dopóki główny aplikant nie przekroczy granicy kanadyjskiej, członek rodziny głównego aplikanta nie będzie posiadał informacji ani też dokumentacji potrzebnej do poprawnego złożenia swojej aplikacji. W tym wypadku członek rodziny chcąc wyjechać do Kanady razem z głównym aplikantem, powinien przekroczyć granicę jako wizytor i następnie zebrać potrzebną dokumentację i złożyć aplikację najlepiej w formie papierowej ze względu na czas. Uczulam jednak, że jeśli urzędnicy poproszą o dokumenty, których uzyskanie w Polsce lub w innych krajach może nastręczyć problemów, skutkować to będzie albo opóźnieniem albo odmową. Nie można zapomnieć, że koszty życia w Kanadzie są bardzo wysokie – lepiej zatem aby głowny aplikant przebywał i legalnie pracował na terytorium Kanady, a członek jego rodziny aplikował z Polski za pośrednictwem internetu.

Jeśli mają Państwo pytania, zachęcam do kontaktu i współpracy. Proces emigracji do kraju tak pięknego jakim jest Kanada nastręcza wielu problemów i moim zadaniem jest ułatwienie tego procesu.

Autor: Michał Patelczyk, prawnik Kancelarii PEVNE LAW Firm

Źródło: / Changes to open work permit eligibility for family members of foreign workers /

Jeśli masz pytania dotyczące emigracji do Kanady, szukasz wsparcia w odniesieniu do swojej indywidualnej sytuacji lub chciałbyś złożyć aplikację albo też napotkałeś problem w już istniejącej…

Rozpocznij swoją podróż!

Kategorie
kary administracyje / transport

Pojęcie i podstawy prawne nakładania kar administracyjnych

Prawo administracyjne jest rozproszone i wielostopniowe w swoich źródłach 2. Nie sposób się z tym nie zgodzić, jest również kontrowersyjne jeśli mowa właśnie o karach administracyjnych. Polskie przepisy w ogólnym ujęciu nakładania kar administracyjnych nie są ujednolicone, gdyż nie istnieje jednolita zasada postępowania w przypadku nakładania kar. Braki w legislacji, w zakresie regulacji zasad wymierzania administracyjnych kar pieniężnych, przyczyniają się do negatywnej oceny zjawiska, które należy zwrócić uwagę, jest niebezpieczne z punktu widzenia ochrony praw i wolności człowieka 3. Kolejne dziedziny życia obejmowane są regulacjami prawnymi w coraz to bardziej szczegółowych kwestiach, odciążając w ten sposób parlament 4. Organy administracji publicznej przejmują kompetencje prawotwórcze, mogąc w ten sposób szybko reagować na miejscowe warunki. Faktycznie jednak, Polski ustrój nie przewiduje tego typu kompetencji dla administracji rządowej czy też samorządów terytorialnych – pomijając akty prawa miejscowego o charakterze porządkowym, których naruszenie spowoduje wymierzenie grzywny w oparciu o kodeks wykroczeń. Zmiany są dokonywane przez ustawodawcę w trybie ciągłym, aczkolwiek zarówno przeszły jak i aktualny stan prawny powoduje istnienie sytuacji problematycznych, nawet nierówne traktowanie osób podlegających ukaraniu w oparciu o różne podstawy prawne 5 – co więcej – w oparciu o tę samą podstawę prawną, co świadczy o zupełnie nie przemyślanej treści ustawy. Ustawodawca co prawda kolejno naprawia błędy, mowa w tym wypadku o sytuacji, w której kierowca transportu drogowego jest jednocześnie zarządzającym transportem. Zgodnie z uchylonym już trzecim ustępem 92 artykułu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym 6, dochodziło do sytuacji, której nie rozstrzygały ani przepisy ani Główny Inspektor Transportu Drogowego w swoich wytycznych. Zgodnie z załącznikiem nr 1, kierowcy groził mandat w wysokości 500zł za brak wymaganego dokumentu, natomiast jako zarządzającemu transportem, groził mu mandat 2000zł za niewyposażenie kierowcy w wypis z licencji 7. W takiej sytuacji, kontrolujący postawi się w roli Sądu, zastosuje surowszą albo łagodniejszą karą lub nawet spróbuje ukarać kierowcę zarządzającego transportem dwukrotnie, wychodząc z założenia iż ma do czynienia z dwoma różnymi kwestiami.
Powyższe, chociaż delikatnie przykładem wykracza poza zakres pracy, obrazuje jednak tezę rozpoczynającą niniejszy rozdział. Problematyka sankcji administracyjnych od dawna podejmowana jest przez Rady Europy, czego dobrym przykładem są rekomendacje Komitetu Ministrów Rady Europy sprawie sankcji administracyjnych. Komitet Ministrów Rady Europy postuluje aby wprowadzać gwarancje dla podmiotów podlegających odpowiedzialności:
1. „Sankcje i przesłanki ich nakładania powinna określać ustawa.
2. Nie wolno nałożyć sankcji, jeśli w czasie popełnienia czynu nie podlegał on karze w sytuacji gdy obowiązywały łagodniejsze zasady odpowiedzialności, nie można stosować wprowadzonej później surowszej sankcji; w wypadku wejścia w życie mniej represyjnych norm należy je stosować do wcześniej dokonanego deliktu.
3. Nikt nie może być dwukrotnie karany administracyjnie za ten sam czyn, na mocy tego
samego przepisu lub przepisów chroniących ten sam społeczny interes.
4. Każde działanie zmierzające do nałożenia sankcji administracyjnej powinno być podjęte w „rozsądnym” terminie, z dostosowaniem szybkości postępowania do okoliczności sprawy.
5. Każde postępowanie wszczęte w sprawie nałożenia sankcji musi – ze względu na potrzebę ochrony praw danej osoby – zakończyć się rozstrzygnięciem zamykającym postępowanie.”
8
Komitet Ministrów Rady Europy wydał również rezolucję o ochronie jednostki w sprawach rozstrzyganych aktami organów administracji, która określa zasady słusznego postępowania administracyjnego i które powinny być stosowane do sankcji administracyjnych, włączając w to kary pieniężne. Akt dotyczy następujących zaleceń:
1. „osoba, której grozi sankcja, powinna być poinformowana o zarzutach wobec niej, zostanie jej wyznaczony odpowiedni termin przygotowania obrony,
2. osobę tę lub jej przedstawiciela należy poinformować o rodzaju świadczących przeciw niej dowodów,
3. przed podjęciem rozstrzygnięcia osobie tej umożliwić należy zajęcie swojego stanowiska (skorzystanie z prawa wysłuchania),
4. akt nakładający sankcję musi zawierać uzasadnienie,
5. ciężar dowodu spoczywa na organie administracji,
6. zgodność z prawem aktu nakładającego sankcję powinna podlegać kontroli niezawisłego sądu.”9

Komitet Ministrów Rady Europy w swoich rekomendacjach i rezolucjach, przekazuje standardy materialne oraz proceduralne, aczkolwiek formalnie nie jest to wiążące dla państw członkowskich. Nie zmienia to jednak faktu, że w odniesieniu do powyższych rekomendacji, w nawiązaniu do brzmienia zasady wyrażonej w Konstytucji RP brzmiącej, że ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw10, dotyczącej wyłączności ustawy w sferze wolności i praw człowieka oraz brzmienia rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów dotyczącej zasad techniki prawodawczej, zgodnie z którym w rozporządzeniu nie zamieszcza się przepisów karnych oraz przepisów odsyłających do przepisów karnych11. Wyraźnie widać iż Polskie prawo już w odniesieniu do pierwszej rekomendacji „Sankcje i przesłanki ich nakładania powinna określać ustawa”12, wyraża spójne stanowisko. Zauważyć należy, że rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów dotyczące zasad techniki ustawodawczej, nie mówi nic o sankcji administracyjnej, a jedynie określenie „przepisy karne” – w tym wypadku jednak – należy przyjąć, że pojęcie „przepisy karne” są interpretowane szerzej, również jako przepisy, w których określono przesłanki odpowiedzialności za czyny zabronione13. W sprawach administracyjnych, których celem jest wymierzenie kary pieniężnej, trzeba kierować się prawem do sądu i prawem do rzetelnego postępowania, a to zapewnia właśnie Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, a dokładniej zasady wynikające z art. 6 ust. 2 Konwencji z dnia 4 listopada 1950 r.14:

  1. Domniemania niewinności i wywiedziona z niej zasada braku obowiązku przedstawiania dowodów na swoją niekorzyść, jak i braku obowiązku udowodnienia swojej niewinności.
  2. prawa do bycia niezwłocznie poinformowanym w zrozumiałym języku o przyczynie i istocie oskarżenia, prawo do posiadania odpowiedniego czasu i możliwości do przeprowadzenia obrony.
  3. Prawa do bronienia się osobiście, prawa do uzyskania pomocy prawnej.
  4. Prawa do uczestnictwa czynnego przy przesłuchania świadków.
  5. Prawa do korzystania z bezpłatnej pomocy tłumacza w przypadku nieznajomości języka używanego w postępowaniu.”15

Względem samej rezolucji, Polski ustawodawca nie tylko wykazuje spójne stanowisko ale także zasady wyrażone przez Komitet Ministrów Rady Europy, skodyfikował w Kodeksie postępowania administracyjnego oraz innych aktach prawnych jak powyższa Konwencja. Administracja publiczna jest związana prawem, wynika to z art. 7 Konstytucji RP organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa16. Procedury administracyjne są natomiast regulowane zgodnie z Kodeksem postępowania administracyjnego, a więc w nawiązaniu do art. 6 k.p.a organy administracji publicznej działają na podstawie przepisów prawa17. Zważywszy na wskazane powyżej zasady i normy postępowania, podmioty stosujące prawo, zobowiązane są do ustalenia swojej zdolności oraz do prowadzenia postępowania. Organ administracji państwowej funkcjonuje jedynie w zakresie przewidzianym przez przepisy prawa – ponadto – musi wykazać normy prawa materialnego jak też procesowego, które dotyczą przedmiotowej sprawy, z którą organ ma do czynienia. W przypadku transportu drogowego, organy administracji państwowej, uprawione do nakładania kar pieniężnych, mają ułatwione zadanie ze względu na gotowy i dość wąski zbiór naruszeń dołączonych do ustawy. Niestety, nie oznacza to, że – o ile łatwiej jest organowi stwierdzić naruszenie – to niekoniecznie decyzje wydawane przez ten organ są zawsze słuszne i również często dochodzi do wielu wątpliwości w postępowaniu administracyjnym. W odniesieniu do powyższego, organy administracji publicznej funkcjonują m.in. w oparciu o art. 1 ust. 5 k.p.a, który mówi iż Kodeks postępowania administracyjnego normuje: 5) nakładanie lub wymierzanie administracyjnych kar pieniężnych lub udzielanie ulg w ich wykonaniu., zatem zakres czynności możliwych do podjęcia przez organy administracji publicznej – w wypadku transportu drogowego – ściśle określa k.p.a oraz względem podstaw prawnych do nakładania kar należy przywołać ustawę z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym w skrócie ITD, która zgodnie z art. 48 ust. 118 tworzy organ kontrolny o nazwie Inspekcja Transportu Drogowego. Do której kompetencji Inspekcji należy – zgodnie z art. 50 ust. 219 oraz art. 56 ust. 120 tejże ustawy – prowadzenie postępowania administracyjnego i wydawanie decyzji administracyjnych zgodnie z zasadami określonymi w ustawie jak również nakładanie i pobieranie kar pieniężnych.

Autor: Michał Patelczyk, Prawnik, Specjalista ds. Transportu
Fragmenty pracy pt. „Administracyjne kary pieniężne związane z podejmowaniem i wykonywaniem transportu drogowego.”

Źródła

2 Z. Kmieciak, Skuteczność regulacji administracyjnoprawnej, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 1994, s 41.
3 L. Staniszewska,. Materialne i proceduralne zasady stosowane przy wymierzaniu administracyjnych kar pieniężnych [w:] red. M. Błachucki, Administracyjne kary pieniężne w demokratycznym państwie prawa, Wydawca Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich, Warszawa 2015, s 28.
4 E. Kruk, Sankcja administracyjna, Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin 2013, s 68.
5 L. Staniszewska, op.cit, s 29.
6 Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, Dz.U.2019.0.2140.
7 E. Matejczuk, Kontrole i kary ITD Jak się od nich odwołać, Wiedza i Praktyka, Warszawa 2016, s. 15.
8 Rekomendacja Komitetu Ministrów Rady Europy nr R(91) 1 z dnia 13 lutego 1991 r. w sprawie sankcji administracyjnych [w:] Monografia, Administracyjne kary pieniężne w demokratycznym państwie prawa, red. M. Błachucki, Warszawa 2015, s 33.
9 Rezolucja Komitetu Ministrów Rady Europy nr (77) 31 z dnia 28 września 1977 r. o ochronie jednostki w sprawach rozstrzyganych aktami organów administracji, formułującą zasady słusznego postępowania administracyjnego, które należy stosować także do sankcji administracyjnych, w tym do kar pieniężnych [w:] Monografia…, op.cit, s 33.
10 Art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., Dz.U.1997.78.483.
11 § 117 Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie Zasad techniki prawodawczej, Dz.U. 2002 nr 100 poz. 908.
12 L. Staniszewska. [w:] Monografia…, opici., s 33.
13 J. Kaszubowski, Zasady techniki prawodawczej. Komentarz do rozporządzenia, Dom Wydawniczy ABC, Warszawa 2003, s 407-409.
14 Art. 6 ust. 2 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wartości, sporządzona w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmieniona następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełniona Protokołem nr 2, Dz.U.1993.61.284.
15 L. Staniszewska [w:] Monografia…, op. cit., s 34.
16 Art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., Dz.U.1997.78.483.
17 Art. 6 Kodeksu postępowania administracyjnego, Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r., Dz.U.2020.0.256 t.j.
18 Art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r., o transporcie…, op.cit.
19 Art. 50 ust. 2, Ibidem.
20 Art. 56 ust. 1, Ibidem.

Kategorie
upadłość / restrukturyzacja

Niewypłacalność jako podstawa ogłoszenia upadłości konsumenckiej

Zgodnie z wcześniejszą zapowiedzią poruszam temat niewypłacalności jako podstawy do ogłoszenia upadłości; z uwagi na główny przedmiot działania mojej Kancelarii skupiam się na sytuacji osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Przede wszystkim chciałbym zauważyć, że niewypłacalność jest tak naprawdę jedynym kryterium do oceny, czy dana osoba może upaść. Często zadajecie Państwo pytania o majątek, wysokość zobowiązań, wysokość dochodów etc. Tymczasem, odgrywają one jedynie rolę pomocniczą w procesie oceny sytuacji konkretnej osoby. Czym jest zatem niewypłacalność? Otóż, prawo upadłościowe mówi jasno, że oznacza ona sytuację, w której konkretna osoba utraciła zdolność do regulowania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Tylko tyle, i aż tyle. W praktyce bowiem ustalenie, czy dana osoba jest niewypłacalna czy nie, wymaga szczegółowej analizy jej sytuacji opartej nie tylko o dane liczbowe dotyczące zobowiązań i dochodów, ale również o fachową wiedzę i doświadczenie życiowe. W jaki sposób przeciętny konsument ma dokonać oceny czy jest niewypłacalny, czy też nie? Mogę tutaj sformułować kilka wskazówek. Po pierwsze, wyliczenie, co tak naprawdę spłacamy. Często spotykam sytuację, w której zadłużenie wynosi około 100.000 PLN (często spotykana kwota u wnioskodawców), co generuje około 10.000 PLN odsetek w skali roku (o innych kosztach nie wspominając). W takim przypadku, jeżeli ktoś naprawdę dzielnie spłaca po 700-800 PLN miesięcznie, dosłownie od ust sobie odejmując, aby mieć na spłatę, to i tak nie spłaci tego nigdy. W ten sposób można bowiem zyskać komfort psychiczny (w końcu spłacam długi), ale nie mają one przełożenia na stan finansów, ponieważ cały czas zadłużenie utrzymuje się na stałym poziomie. Druga wskazówka – zbliżona do pierwszej, odnosząca się do sytuacji, kiedy to oprócz odsetek spłacamy również kapitał. Jeżeli przy zadłużeniu na 100.000 PLN spłacamy nawet (oprócz odsetek) po 100-200 PLN kapitału miesięcznie, to nawet pomimo osiągnięć współczesnej medycyny może nie starczyć nam życia na spłatę kwoty głównej. Trzecia wskazówka – ocena naszych decyzji finansowo-konsumenckich. Jeżeli w codziennym życiu, przy niezmienionych poziomie dochodów, zaczynamy rezygnować z kolejnych, dotychczasowych standardowych wydatków (bo rata!) to powinniśmy to potraktować jako sygnał alarmowy, że coś powoli zaczyna się dziać i nie jest to dla nas korzystne. No i czwarta wskazówka, najbardziej oczywista – gdy po zaspokojeniu podstawowych potrzeb socjalno-bytowych, czy to naszych, czy rodziny, nie starcza nam na spłatę zobowiązań i nie jest to sytuacja przejściowa – wtedy możemy przyjąć, że jesteśmy niewypłacalni i należy coś z tym zrobić. Jak wspomniałem wcześniej, ocena sytuacji pod kątem niewypłacalności i ewentualnego ogłoszenia upadłości konsumenckiej wymaga pogłębionej analizy. W przypadku pytań i wątpliwości, zapraszam do kontaktu – odpowiem na nurtujące Państwa pytania.

Autor: Tomasz Lewandowski, Prawnik i Doradca Restrukturyzacyjny

Kategorie
upadłość / restrukturyzacja

Brak majątku a upadłość

Często pytacie Państwo o możliwość ogłoszenia upadłości w sytuacji, gdy posiadacie Państwo liczne zobowiązania a nie posiadacie żadnego majątku przedstawiającego większą wartość lub w ogóle nie nic nie posiadacie. Otóż, z punktu widzenia efektywności postępowania upadłościowego taka sytuacja jest wręcz idealna, ponieważ umożliwia ona względnie szybkie przeprowadzenie całej procedury. Przypominam, że tak naprawdę jedynym warunkiem ogłoszenia upadłości jest NIEWYPŁACALNOŚĆ, czyli trwała utrata zdolności do regulowania zobowiązań (tę kwestię szczegółowo opiszę w kolejnym wpisie). A co w sytuacji, gdy chcemy ogłosić upadłość, a dysponujemy jakimiś składnikami majątku? Oczywiście, nie stanowi to przeszkody, jednakże konieczna jest szczegółowa analiza sytuacji uwzględniająca takie kwestie, jak wartość składnika majątku, możliwość zbycia etc., a następnie należy dokonać wyboru optymalnej ścieżki postępowania. Innymi słowy, inne działania zostaną podjęte w przypadku ułamkowego udziału w nieruchomości, inne w przypadku mieszkania w atrakcyjnej lokalizacji. Oczywiście, stwierdzenie że brak majątku to optymalna sytuacja dla przyszłego upadłego nie oznacza, że przed złożeniem wniosku o upadłość należy wyzbyć się wszystkiego, co posiadamy. O ile w przypadku drobnych przedmiotów o relatywnie niewielkiej wartości nie będzie to stanowiło problemu (zwłaszcza jeżeli środki ze sprzedaży przeznaczymy na zaspokajanie podstawowych potrzeb życiowych), o tyle zbycie samochodu, nieruchomości, papierów wartościowych może skutkować negatywnymi konsekwencjami. W przypadku pytań i wątpliwości zapraszam do kontaktu, tymczasem przypominam, że 1. grudnia zbliża się nieubłaganie.

Autor: Tomasz Lewandowski, Prawnik i Doradca Restrukturyzacyjny

Kategorie
upadłość / restrukturyzacja

Krajowy rejestr zadłużonych

1 grudnia 2021. Ta data będzie datą przełomową z punktu widzenia postępowań upadłościowych. Tego dnia bowiem wchodzi (wreszcie) w życie Krajowy Rejestr Zadłużonych (KRZ). Można by powiedzieć, kolejny jakiś Rejestr, obok wielu innych funkcjonujących już teraz, do których trafiają osoby zadłużone.
Nic bardziej mylnego, KRZ oznacza prawdziwą rewolucję zarówno w postępowaniach upadłościowych, jak również dla tych wszystkich, którzy po 1. grudnia zdecydują się na złożenie wniosku o upadłość. Od tego dnia bowiem w Rejestrze widoczne będą takie informacje, jak sam fakt złożenia wniosku (jeszcze przed wydaniem właściwego postanowienia o ogłoszeniu upadłości!), wydanie postanowienia o ogłoszeniu upadłości, a także wiele innych. Będą one widoczne przez kilka lat, a dostępne będą dla każdego, kto zna nasz numer PESEL!
Co to oznacza dla osób zadłużonych? Ano to, że dane w KRZ będzie mógł sprawdzić przyszły pracodawca, wynajmujący mieszkanie, operator GSM, pożyczkodawca etc. Widząc wpis o złożeniu wniosku o upadłość raczej nie będzie skory do współpracy, a to może oznaczać poważne utrudnienia w codziennym funkcjonowaniu.
Dlatego, jeżeli rozważasz ogłoszenie upadłości konsumenckiej – pospiesz się! Zegar tyka, a czasu nie da się cofnąć. Wniosek można złożyć na poczcie jeszcze 30.11.2021 🙂 Potrzebujesz pomocy?

Autor: Tomasz Lewandowski, Prawnik i Doradca Restrukturyzacyjny